Hola tritones, ayer pudimos sacar tiempo para ir a la casa museo de Casares Quiroga, era extra��o recorrer esa casa, cuando tienes en mente que los fascistas entraron a patadas, robando todo...a punto de metralleta, rompiendo recuerdos, quemando bibliotecas, saqueando la vida de un hombre honrado. No fue sencillo para m��, sent��a presencias, sent��a angustia, no es una casa tranquila, hay casas que tienen sobresaltos y sus maderas te lo susurran cuando las pisas. Qu�� sensaci��n mirar por las ventanas que ��l miraba, apoyarse en el escritorio, mirar el jard��n, donde hay una estatua tama��o natural del ilustre abogado y pol��tico.
Qu�� sensaciones.....
Gracias al alcalde coru����s, gracias a Felipe Pe��a, gracias al enorme trabajo del Ateneo republicano por recuperar nuestro orgullo, nuestra dignidad.....porque no es solo la dignidad de Casares Quiroga, con la recuperaci��n de su figura se recupera aunque sea un poco, la dignidad de un pueblo.
Qu�� sensaciones.....
Gracias al alcalde coru����s, gracias a Felipe Pe��a, gracias al enorme trabajo del Ateneo republicano por recuperar nuestro orgullo, nuestra dignidad.....porque no es solo la dignidad de Casares Quiroga, con la recuperaci��n de su figura se recupera aunque sea un poco, la dignidad de un pueblo.
Pero bueno, Manuel Rivas lo dice mucho mejor que yo, os dejo un art��culo de ��l. :)
Era unha casa que falaba. Iso �� algo que os espoliadores ignoraban. Que as casas falan con cadanseu rumor. Que contan o que al�� pasou. Mesmo os nenos, cando pasabamos da man da nai pola outra beirarr��a, cami��o do Monte Alto, algo oiamos do rumor desa casa. Pablo Neruda, na Oda �� casa abandonada, fala dunha pingueira que "soa con voz humana, como se al�� estivera algu��n chorando". Fala tam��n dunha rata que roe. Se cadra ese era o rumor que sa��a da casa espoliada: unha mestura de auga que chora e couza que rila.
Foi un dos homes m��is calumniados da historia de Galicia e de Espa��a
A casa dos Casares, nos d��as posteriores ao golpe fascista do 36, foi sometida ao despoxo
Panadeiras 12 vai ser liberada �� fin o vindeiro 14 de abril. Ese d��a, no que se conmemora a proclamaci��n da II Rep��blica, abriranse as portas da Casa Museo Santiago Casares Quiroga. Al�� estar�� Esther, a neta que viviu tanto tempo no exilio de M��xico. Ser�� un espazo da memoria familiar e colectiva. Panadeiras 12, no coraz��n urbano da Coru��a, foi durante 70 anos o rostro arquitect��nico dunha historia dram��tica.
A casa dos Casares, nos d��as posteriores ao golpe fascista de 1936, foi violada, sometida ao despoxo, a unha rapina sistem��tica, da que s�� se salvaron a penas as paredes e alg��ns cad��veres de ferro pesado como a caldeira da calefacci��n, a coci��a bilba��na e a grande ba��eira. O predio foi roubado (co eufemismo de confiscar) como un bot��n de guerra, mesmo co informe en contra dalg��n xur��dico militar. Ilustr��simos mangantes fix��ronse tam��n coas outras propiedades do l��der republicano.
As casas, ��s veces, conv��rtense en prisi��ns. Mais Panadeiras 12, a casa, foi ela a prisioneira. Ti��a grandes vent��s, nas que, non obstante, non exaltaba a luz. Se cadra tam��n a levaran, a luz? Pois, si. No espolio marcharon con sacas de luz.
O templo da casa, e o lugar m��is luminoso, era a biblioteca.
Marcharon cos libros. Uns foron queimados, outros roubados, e outros conducidos ao Pazo de Xustiza. Esta parte foi levada ao soto e aos calabozos. Libros prisioneiros. Mais tam��n a��, na sede da Xustiza, houbo un segundo espolio, como demostran os inventarios. Un deles, o de 1955, dirixido ao delegado de Facenda da Coru��a e onde figura como autor un misterioso El Inspector de Archivos, deber��a levar a sinatura de Franz Kafka: �� unha aut��ntica denuncia, el��ptica, na que mesmo se relata o comportamento b��rbaro de quen era presidente da Audiencia en xullo de 1949, quen ordenara de novo a reclusi��n dos libros en condici��ns inmundas. Foi o noso Franz, cham��moslle as��, quen colaborou na salvaci��n de dous tesouros da biblioteca, dous incun��beis, agora custodiados no Arquivo do Reino de Galicia: Opera Firmiani Lactantii e Epistolae Plinii Caecilii Secundi. Suponse que a gran biblioteca albergou m��is de dez mil libros. O fondo actual, coido que mil e pico superviventes, permanece agora na biblioteca p��blica que leva o nome de Miguel Gonz��lez Garc��s. A desventura da biblioteca de Casares v��n de ser investigada por Francisco Xabier Redondo Abal (autor dun interesante censo da resistencia do maquis: Botarse ao monte) e este novo informe dram��tico presentarase en abril, cando se reabran as portas de Panadeiras 12.
A primeira casa, con baixo e andar, erguerase en 1880. Unha casa normal, nada fachendosa. En 1922, m��is ou menos na ��poca en que nace Mar��a Casares, constr��ese un segundo andar. "Esta peza �� a que fai moi singular Panadeiras 12, sobre todo pola concepci��n da biblioteca, extraordinaria, e pola estratexia de luz no interior ao posibilitar dous patios cunha moi orixinal traslaci��n da escaleira", explica Felipe Pe��a, o arquitecto que dirixiu a rehabilitaci��n. Dicir Felipe Pe��a �� falar de sutileza na arquitectura. Non pon a pouta na obra: fai pos��bel a s��a reexistencia. Desenvolve o mellor que al�� hab��a. E as�� ocorre con Panadeiras 12.
Do art��stico mobiliario nobre da sala da biblioteca cons��rvase o artesonado do teito e hab��a un anaco da marqueter��a do chan, o que permitiu a s��a reconstruci��n. Esa marqueter��a �� unha obra de arte de motivo xeom��trico, con madeiras de catro cores diferentes, o negro do ��bano, entre elas. Os andeis labrados e os armarios vidrados, un h��bitat dos libros que merec��a figurar nunha nova edici��n da Historia de la lectura, de Alberto Manguel, xa non est��n na casa nin volver��n. Non se atopan lonxe, mais os actuais propietarios non quixeron desprenderse dese fogar marabilloso que Santiago Casares so��ou para os seus libros. Houbo que reconstru��lo. Un detalle que �� de subli��ar e as ferraxes das vent��s, probablemente fundida en bronce, e con motivos ornamentais que recordan o m��is atrevido art-deco ou o estilo secesion: pomos de s��tiros al��feros como anxos.
Goethe escribiu que cando v��a queimar un libro era como asistir a unha execuci��n humana. Sabendo o que Casares quer��a os seus libros, �� pos��bel que se sentira morrer moitas veces. Trala expresi��n seria ou un temperamento de aparencia flegm��tica, hab��a unha persoa moi sens��bel, alerta contra a indiferencia. Con ese tipo de humor intelixente que se labra na loita contra a dor. Fronte a imaxe de polo pera, hai que lembrar que dende a crianza pelexou contra a morte, contra a tise que matou de mozo ao seu irm��n m��is querido, Arturo. Santiago pasou en soidade longas tempadas no afastado sanatorio franc��s de Durtol, e dende al�� as cartas do adolescente ao pai eran unha mestura de informe m��dico e humor surrealista. E sempre a falar de lecturas, de novos libros, de descubertas literarias e cient��ficas. Non, non ser��a de estra��ar que lle arderan as c��lulas canda os libros. E iso que estaba afeito a que o queimaran! Foi un dos homes m��is calumniados da historia de Galicia e de Espa��a, e mira que �� moita a competencia.
Por que foi tan odiado Santiago Casares Quiroga? Por que esa xenreira inexplic��bel que levou a alg��ns a querer borralo do rexistro do nacemento, do libro dos humanos? Penso que �� unha boa pregunta agora que a maledicencia e a produci��n de odio volven a ser unha profesi��n cualificada e que conta co pl��cet episcopal. Quizais o que m��is odiaban nel os reaccionarios �� que non fora un dos seus. Saber que nunca o ser��a. O home rico, que vest��a de dandi, que ti��a iate e auto descapot��bel, casado cunha modista fermosa como unha Gloria (Swanson), era un humanista, que amaba m��is o saber que os cartos, que se afastaba da vida social dos preeiros da ignorancia, a groser��a e a violencia. O odio, a fabricaci��n do inimigo, �� unha compo��ente nuclear do autoritarismo, e nel non soportaban a firmeza democr��tica, �� lealdade �� Rep��blica. Nin tampouco o agarimo que lle ti��a a xente do pobo: defendera como avogado os obreiros libertarios na dictadura de Primo de Rivera. E cando se puxo en marcha a maquinaria da nova dictadura, a que provocou o holocausto espa��ol en nome dunha santa cruzada, el encarnaba o Estado liberal, de Dereito, fronte ao Estado criminal.
Manuel Aza��a, tan esixente, sempre falou del con aprezo e respecto. Comprometeu todo. Todo.
Panadeiras 12 era un fogar familiar, mais era tam��n un s��mbolo. A esta casa chegou Casares un d��a levado polo aire. A ombreiros da xente, non pisou o chan dende a estaci��n do tren. Vi��a de ser absolto no consello de guerra que lle fixeran en marzo de 1931, e xa se albiscaba a aurora republicana. Ese d��a, no balc��n, a nena Mar��a Casares escoitou dos labios do pai unha confidencia que a vacinou para sempre contra todo populismo: "Hoxe nos tiran flores, nena; ma����, quen sabe?". Mar��a non quixo volver nunca a Galicia, �� Coru��a. Nunha conversa en Par��s d��xome con claridade a raz��n: non soportar��a cruzarse con asasinos e espoliadores que endexamais foron xulgados. Ademais do apartamento parisino, ti��a unha casa de campo en Alloue, en Charente, que hoxe �� un espazo p��blico, a Maison du Com��dien. Ela amaba aquel lugar.
Chegou o tempo de que volva a luz tranquilamente a Panadeiras 12. E oxal�� que alg��n d��a atopemos a escaleira secreta que leva �� casa de Alloue.
A casa dos Casares, nos d��as posteriores ao golpe fascista do 36, foi sometida ao despoxo
Panadeiras 12 vai ser liberada �� fin o vindeiro 14 de abril. Ese d��a, no que se conmemora a proclamaci��n da II Rep��blica, abriranse as portas da Casa Museo Santiago Casares Quiroga. Al�� estar�� Esther, a neta que viviu tanto tempo no exilio de M��xico. Ser�� un espazo da memoria familiar e colectiva. Panadeiras 12, no coraz��n urbano da Coru��a, foi durante 70 anos o rostro arquitect��nico dunha historia dram��tica.
A casa dos Casares, nos d��as posteriores ao golpe fascista de 1936, foi violada, sometida ao despoxo, a unha rapina sistem��tica, da que s�� se salvaron a penas as paredes e alg��ns cad��veres de ferro pesado como a caldeira da calefacci��n, a coci��a bilba��na e a grande ba��eira. O predio foi roubado (co eufemismo de confiscar) como un bot��n de guerra, mesmo co informe en contra dalg��n xur��dico militar. Ilustr��simos mangantes fix��ronse tam��n coas outras propiedades do l��der republicano.
As casas, ��s veces, conv��rtense en prisi��ns. Mais Panadeiras 12, a casa, foi ela a prisioneira. Ti��a grandes vent��s, nas que, non obstante, non exaltaba a luz. Se cadra tam��n a levaran, a luz? Pois, si. No espolio marcharon con sacas de luz.
O templo da casa, e o lugar m��is luminoso, era a biblioteca.
Marcharon cos libros. Uns foron queimados, outros roubados, e outros conducidos ao Pazo de Xustiza. Esta parte foi levada ao soto e aos calabozos. Libros prisioneiros. Mais tam��n a��, na sede da Xustiza, houbo un segundo espolio, como demostran os inventarios. Un deles, o de 1955, dirixido ao delegado de Facenda da Coru��a e onde figura como autor un misterioso El Inspector de Archivos, deber��a levar a sinatura de Franz Kafka: �� unha aut��ntica denuncia, el��ptica, na que mesmo se relata o comportamento b��rbaro de quen era presidente da Audiencia en xullo de 1949, quen ordenara de novo a reclusi��n dos libros en condici��ns inmundas. Foi o noso Franz, cham��moslle as��, quen colaborou na salvaci��n de dous tesouros da biblioteca, dous incun��beis, agora custodiados no Arquivo do Reino de Galicia: Opera Firmiani Lactantii e Epistolae Plinii Caecilii Secundi. Suponse que a gran biblioteca albergou m��is de dez mil libros. O fondo actual, coido que mil e pico superviventes, permanece agora na biblioteca p��blica que leva o nome de Miguel Gonz��lez Garc��s. A desventura da biblioteca de Casares v��n de ser investigada por Francisco Xabier Redondo Abal (autor dun interesante censo da resistencia do maquis: Botarse ao monte) e este novo informe dram��tico presentarase en abril, cando se reabran as portas de Panadeiras 12.
A primeira casa, con baixo e andar, erguerase en 1880. Unha casa normal, nada fachendosa. En 1922, m��is ou menos na ��poca en que nace Mar��a Casares, constr��ese un segundo andar. "Esta peza �� a que fai moi singular Panadeiras 12, sobre todo pola concepci��n da biblioteca, extraordinaria, e pola estratexia de luz no interior ao posibilitar dous patios cunha moi orixinal traslaci��n da escaleira", explica Felipe Pe��a, o arquitecto que dirixiu a rehabilitaci��n. Dicir Felipe Pe��a �� falar de sutileza na arquitectura. Non pon a pouta na obra: fai pos��bel a s��a reexistencia. Desenvolve o mellor que al�� hab��a. E as�� ocorre con Panadeiras 12.
Do art��stico mobiliario nobre da sala da biblioteca cons��rvase o artesonado do teito e hab��a un anaco da marqueter��a do chan, o que permitiu a s��a reconstruci��n. Esa marqueter��a �� unha obra de arte de motivo xeom��trico, con madeiras de catro cores diferentes, o negro do ��bano, entre elas. Os andeis labrados e os armarios vidrados, un h��bitat dos libros que merec��a figurar nunha nova edici��n da Historia de la lectura, de Alberto Manguel, xa non est��n na casa nin volver��n. Non se atopan lonxe, mais os actuais propietarios non quixeron desprenderse dese fogar marabilloso que Santiago Casares so��ou para os seus libros. Houbo que reconstru��lo. Un detalle que �� de subli��ar e as ferraxes das vent��s, probablemente fundida en bronce, e con motivos ornamentais que recordan o m��is atrevido art-deco ou o estilo secesion: pomos de s��tiros al��feros como anxos.
Goethe escribiu que cando v��a queimar un libro era como asistir a unha execuci��n humana. Sabendo o que Casares quer��a os seus libros, �� pos��bel que se sentira morrer moitas veces. Trala expresi��n seria ou un temperamento de aparencia flegm��tica, hab��a unha persoa moi sens��bel, alerta contra a indiferencia. Con ese tipo de humor intelixente que se labra na loita contra a dor. Fronte a imaxe de polo pera, hai que lembrar que dende a crianza pelexou contra a morte, contra a tise que matou de mozo ao seu irm��n m��is querido, Arturo. Santiago pasou en soidade longas tempadas no afastado sanatorio franc��s de Durtol, e dende al�� as cartas do adolescente ao pai eran unha mestura de informe m��dico e humor surrealista. E sempre a falar de lecturas, de novos libros, de descubertas literarias e cient��ficas. Non, non ser��a de estra��ar que lle arderan as c��lulas canda os libros. E iso que estaba afeito a que o queimaran! Foi un dos homes m��is calumniados da historia de Galicia e de Espa��a, e mira que �� moita a competencia.
Por que foi tan odiado Santiago Casares Quiroga? Por que esa xenreira inexplic��bel que levou a alg��ns a querer borralo do rexistro do nacemento, do libro dos humanos? Penso que �� unha boa pregunta agora que a maledicencia e a produci��n de odio volven a ser unha profesi��n cualificada e que conta co pl��cet episcopal. Quizais o que m��is odiaban nel os reaccionarios �� que non fora un dos seus. Saber que nunca o ser��a. O home rico, que vest��a de dandi, que ti��a iate e auto descapot��bel, casado cunha modista fermosa como unha Gloria (Swanson), era un humanista, que amaba m��is o saber que os cartos, que se afastaba da vida social dos preeiros da ignorancia, a groser��a e a violencia. O odio, a fabricaci��n do inimigo, �� unha compo��ente nuclear do autoritarismo, e nel non soportaban a firmeza democr��tica, �� lealdade �� Rep��blica. Nin tampouco o agarimo que lle ti��a a xente do pobo: defendera como avogado os obreiros libertarios na dictadura de Primo de Rivera. E cando se puxo en marcha a maquinaria da nova dictadura, a que provocou o holocausto espa��ol en nome dunha santa cruzada, el encarnaba o Estado liberal, de Dereito, fronte ao Estado criminal.
Manuel Aza��a, tan esixente, sempre falou del con aprezo e respecto. Comprometeu todo. Todo.
Panadeiras 12 era un fogar familiar, mais era tam��n un s��mbolo. A esta casa chegou Casares un d��a levado polo aire. A ombreiros da xente, non pisou o chan dende a estaci��n do tren. Vi��a de ser absolto no consello de guerra que lle fixeran en marzo de 1931, e xa se albiscaba a aurora republicana. Ese d��a, no balc��n, a nena Mar��a Casares escoitou dos labios do pai unha confidencia que a vacinou para sempre contra todo populismo: "Hoxe nos tiran flores, nena; ma����, quen sabe?". Mar��a non quixo volver nunca a Galicia, �� Coru��a. Nunha conversa en Par��s d��xome con claridade a raz��n: non soportar��a cruzarse con asasinos e espoliadores que endexamais foron xulgados. Ademais do apartamento parisino, ti��a unha casa de campo en Alloue, en Charente, que hoxe �� un espazo p��blico, a Maison du Com��dien. Ela amaba aquel lugar.
Chegou o tempo de que volva a luz tranquilamente a Panadeiras 12. E oxal�� que alg��n d��a atopemos a escaleira secreta que leva �� casa de Alloue.
No hay comentarios:
Publicar un comentario